Нешто од современата македонска поезија да доближам до вас. Верувам дека љубителите на поезијата ќе ја забележат уметничката вредност, а оние кои се поклоници за Македонија ќе го приметат македонското.

Ленка – Кочо Рацин

    Откако Ленка остави
    кошула тенка ленена
    недовезена на разбој
    и на наломи отиде
    тутун да реди в монопол –
    лицето и се измени
    веѓи паднаја надолу
    и усти свија кораво.

    Не беше Ленка родена
    за тија пусти тутуни!
    Тутуни – жолти отрови
    за гради – китки розови.

    Прва година помина
    грутка в срцето и легна,
    втора година намина
    болест ја в гради искина.
    Трета година земјата
    на Ленка покри снагата.

    И ноќе кога месечко
    гроб и' со свила виеше.
    Ветерчок тихо над неа
    жална и тага рееше:
    ,,Зошто ми, зошто остана
    кошула недоткаена?
    Кошула беше даровна..."

ОЧИ -Ацо Шопов

Три дена на раце те носевме збрана,
со тага и болка на погледот срцен,
и секоја капка на твојата рана
ко крвава жар ни капеше в срце.

Другарите беа и морни и гладни
со згорени грла и свиени плеќи
со тап бол се впија во очите ладни
и жалеа оти не ќе пламнат веќе.

Но јас знаев оти пак ке вивнат в жарој
и борците под нив ќе цветат и раснат,
в студените утра ќе греат ко сонце
и никога нема да стијнат и згаснат.

Последната вечер в планинското село,
кај борците беа со дрипава дреа,
со пликови жешки на стапал тешки,
и смрштени чела - згасени, мразни
ко нивните пушки укочени, празни,
и нечујно, глуво, ко здушена реја
се точеше шепот од уво до уво:
"Утре, друже, в зори, страшен бој не чека,
а ние сме малку, - сал неколку души..."

И кога ко игла ти прободе уши -
ти растресе снага и размолска тага,
со лунјени очи широки и волни
ги расече в ноќта здивените молнји!

Ко тогај, ко тогај, о другарко, помниш -
в смрзнатата вечер на пролетта рана,
кај нашата младост и првата радост
ја косеше луто куршумната слана,
а ти чело збрчка, ко тигрица рипна
и летна во ноќта крвава и црна, -
со своите очи што ригаа пламен
ги растопи чашкум челичните зрна...

И после! И после - в последната вечер...
јас нејќам да мислам што потаму стана,
прошталниот шепот ти замрзна в усни,
ти гореа очи под веѓите густи!
Со нивниот пламен и со клетва света,
на заседа тргнав сред мојата чета.

А утринта кога зрив чела ни спраши
ти не беше веќе в редовите наши,
но скипеа борци со одмазда жолчна,
и видов! о видов - кога бојот почна
развихреа сите со твојата сила -
ко елени брзи и лесни ко птица.

А твоите очи се искреа гневно
во нивните потни, распалени лица...

Три дена на раце те носевме збрана,
со тага и болка во погледот срчен,
и секоја капка од твојата рана
ко крвава жар ни капеше в срце.

Мојата омилена  :)

Денови – Кочо Рацин

   Како на вратот ѓердани
   ниски камења студени,
   така на плешки денови
   легнале та натежнале.

   Денови ли се – денови
   аргатски маки големи!
   Стани си утре порано
   Дојди си вечер подоцна,

   наутро радост понеси
   навечер тага донеси –
   ај, пусти да е, пуст да би
   остана живот кучешки!

   Роди се човек – роб биди
   роди се човек – скот умри,
   скотски цел живот работи
   за други, туѓи имоти.

   За туѓи бели дворови
   копај си црни гробови!
   За себе само р'гај си
   за себе маки тргај си –

   нижи си ѓердан денови
   нижи си алки ковани,
   нижи си синџир железен
   околу вратот навезен!