Заблеяло ми агънце
Заблеяло ми агънце, в Тодорови кушари,
като му агне заблея, цяло му стадо разблея.
Тодур на агне продума, агънце байно рогато,
защо си жално заблея, та ми стадото разблея?
Давни ти трева зелена, или ти вода не стига?
Агънце жално продума, байно ле, бачо Тодуре,
къде е мойта майчица?
Тодур на агне продума, агънце байно рогато,
таз сутрин рано в ниделя, дойдоха трима търговци,
шепа алтъни дадоха, Рогуша на тях продадух.
Агънце жално продума, помниш ли байно Тодуре,
кугато Тунджа придойде, синджир мостови събори,
твоето стадо шарено отвъд реката остана.
Ти покрай бряга ходяше, жално си милно плачеше,
моята майка Рогуша, тя ти стадото преведи.
Помниш ли какво убеща, каква ти беши думата?
Ругата ше и позлатиш, краката ше и посребриш,
Защо я байно продади на тези върли касапи?
Тодур си жално нажали, с медян си кавал засвири,
като си с кавал свиряши, сълзи мо кавал убливат.